MIJN PERSOONLIJKE VERHAAL

Loesje zegt het zo mooi: ‘ga je mee verdwalen? Ik weet de weg.’
Wat kan er ontstaan als je ECHT ruimte gaat creëren voor jezelf?

Nature at Work

 Ik heb veel ervaring met de helende kracht van de natuur. Het mooie aan de natuur is dat alles er mag zijn, dat alles zijn functie heeft en met elkaar samenwerkt. En dat er geen oordeel is. Om dit te ervaren hoef je niet ver weg te gaan. Buiten zijn zorgt voor openheid voor je eigenheid. In de natuur zijn brengt je heel vanzelfsprekend in contact met de diepere lagen van je bewustzijn. Dat zijn de lagen waar je weet wat er voor jou werkelijk toe doet en hoe je onafhankelijk, autonoom én dienstbaar kunt zijn.  Je zou dit ook jouw natuurlijk staat van ZIJN kunnen noemen. Waar je helemaal HIER kunt zijn. Alert en wakker en in contact met jezelf en je omgeving. Zoals een haasje in het veld.  

 Voor mij is het zo’n helder gegeven dat we ZELF de natuur zijn. We ZIJN de natuur. Het is niet iets dat ergens buiten ons is, en waar wij de baas van zijn. Als je werkelijk contact maakt met ongerepte natuur, zoals dat nog op sommige delen van de aarde te vinden is,  ga je dit zelf ook ervaren. En ga je houden van die natuur. Vanuit die kennis en ervaring geloof ik werkelijk dat we betere keuzes maken die in ons aller belang zijn. Want van nature zorgen we goed voor waar we van houden. 

 Persoonlijke ontwikkeling

 Ik vond het leven altijd een beetje een worsteling. Mijn natje en m’n droogje waren van huis uit heel goed verzorgd maar er was grote schaarste in emotioneel en spiritueel opzicht. Ik was doodsbenauwd voor de onzekere gevoelens en twijfels die ik vrijwel over alles had. Want wat moest ik daarmee? Er was geen oor en oog voor die binnenwereld van mij.

 Ik leerde superkritisch te zijn op mijzelf en werd diep van binnen heel angstig. Ik deed alles op kracht en grotendeels vanuit mijn hoofd. Voelen en lijf deden maar half mee. En zo liep ik naar mijn beste weten mijn pad. En dat kostte kracht! Eigenlijk had ik een belabberde relatie met mijzelf en ik geloofde dat ik in essentie niet oké was. Er was een eeuwige angst om afgewezen en verlaten te worden en niet goed genoeg te zijn. Die gevoelens stopte ik steeds dieper weg totdat ik er zelf zelfs geen contact meer mee had. 

 En toch leefde ik met een rijk sociaal leven, studeerde ik af, functioneerde succesvol in mijn vak, trouwde en …. werd ik moeder. 

 Dat was een kantelpunt. Want toen werd het zo evident dat ik met mijn hoofd wist wat ik mijn kind wilde geven, en wist wat de bedoeling was, maar ik KON het niet op het niveau waarop ik dat wilde, vanuit mijn hart. Mijn hart was niet open, althans niet stabiel open. Het was nu echt tijd om de diepere lagen aan te boren. Ik wist niet goed wat me dwars zat, kon de vinger er niet helemaal op leggen. En dus ging ik in therapie.

 Daar was oprechte aandacht voor alles wat er in mij leefde en in die ruimte kwam het grote gemis van emotionele steun en liefde aan bod. Toen pas ging ik echt voelen wat ik geleerd had te verstoppen, ook voor mijzelf. Ik leerde hoe belangrijk het was om ruimte te maken voor mijn binnenwereld. Om mijn kwetsbare kanten plek te geven in mijn leven. Ik leerde gaandeweg op een gezonde manier om te gaan met onzekerheden, twijfels en angsten. Ook kreeg mijn spirituele inslag die ik al jaren een beetje stiekem in mijn eentje leefde de ruimte.

 Ik leerde een oprechte, eerlijke relatie met mijzelf aan te gaan en dat verrijkte mijn leven.

 Langzaam aan veranderde alles. Ik ging het werk doen waar ik gelukkig van werd ( en waarvan ik dacht dat dat niet voor mij was weg gelegd) Er kwamen mensen op mijn pad die oprecht en liefdevol zijn. Ik kon de moeder, en zelfs ook de dochter zijn die ik wilde zijn. Met alle bijbehorende imperfecties en tekortkomingen die nou eenmaal horen bij het leven. 

 Ieder heeft zijn eigen pad te gaan om de weg vrij te maken voor wie je van nature bent.  Dat geldt ook voor mijn kinderen en mijn klanten. Zodat we leren te verdwalen terwijl we de weg weten.